يادته

يادته آنروز باراني ، كنار تك درخت پير

در كنار هم ز هجران گذشته شكوه ميكرديم

غنچه هاي مرسل و شبو

از حضورت مشت هاو تيرهاي  باد و باران را به عزم شرم ميخوردند

آنجا آسمان آبي نبود

شر شر باران

هاي هوي بچه هاي شوخ و بازيگوش  

نظم و زيبايي طبيعت را توانايي دگر ميداد

يادته

يادته آنروز گفتم بوي آغوشت مراكافيست

يك نگاه دلبرانه از دوچشمانت مرا شافيست

تو خنديدي

لب و دندان زيبايت حديث عشق را جان دگر بخشيد

قد و اندام موزونت نگاهم را ز هرجا زود تر ميچيد

من ببچاره چون گوي سر چوگان مژگانت ، بكام غوطه خوردن در نگاهت غوطه ميخوردم

از اين دگر نميتوانم بگويم از وجودت ، پس تو خودداني

چه هستي و كي هستي

از كجا هستي

فقط گويم

چه زيبا بود آندم

                                                                        تقديم به رهروان راه عشق